BAŞKA BİRİ

     Yeni başlıyoruz daha. Hayata yeni başlıyoruz, tanımaya insanları, anlamaya, sevmeye, sevilmeye, umut etmeye... Yeni başlıyoruz her gün. Hiç ilerleme kaydetmeden, inatla yeniden başlyoruz. Sonunu getirmek için de başlamıyouz aslında. Sadece başlamak için başlıyoruz. Zaten sonu da yok bunun. Ortası bile yok. Her gün bir önceki günden farklı başlıyoruz güne. Her gün yeniden yeşertiyoruz mulu olmayı yada üzgün olmayı. Hiç biri birbirinin devamı değil başlarken de. Her seferinde ilk defaymışcasına başlıyoruz. Sonları olmuyor aslında başladıklarımızın. Biz öyle sanıyoruz. Birbirine benzettiğimiz sonlar yalan. Hiç bir duygu bir diğeriyle aynı değil, benzer bile değil. Oysa sınıflandıyoruz. Aşk diyoruz, sevgi diyoruz, nefret diyoruz... Geleceğim diyoruz, gideceğim diyoruz, öldüreceğim diyoruz... Oysa her seferinde başka şeylerden başlıyoruz. Aynı fiilleri bambaşka insanlar için, bambaşka olaylar için kullanıyoruz. Hiç bir aşk aynı değil, hiç bir acı bir diğerine benzemiyor, hiç bir yemek aynı değil_aynı malzemeyle, aynı kişi yapmış olsa bile_. Hep yeniden başlıyoruz. Durmadan, dinlenmeden hep başka bir güne, başka bir şekilde, başka biri olarak uyanıyoruz. Başka bir güneşe bakıp, başka yağmurlar altında ıslanıyoruz. Sadece kendimizi kandırıp, aynı gibi yaşıyoruz, aynı olduklarına inanıp insanların alışkanlıklar yaratıyoruz.